Ok.

Uzun zaman sonra çok önemli bazı şeyler anlatmam gerektiğini hissederek merhaba.

Bundan on küsur sene önce, çoktan unutulup gittiği için adını şu an hatırlayamadığım bir ''uzman'' vardı. Hemen hemen her sabah televizyonda, derinden gelen kemik bir yüz ifadesi ve kendine has yıkıcı bir üslupla ebeveynleri, yani maalesef ama ilk anlamıyla anneleri, yaptıkları sonsuz yanlışlar konusunda bilgilendirip dururdu. Şaşkınlıkla mum gibi oturup izlerdim. İzledikçe, hissettiğim annelikten, çocuğumdan ve hayatımızdan uzaklaşıp çok başka bir yere, bir ütopyaya doğru gittiğimi, ama tabii ki tam gidemediğimi, gerçek hayatın beni bir noktada tabii ki yeniden içine çektiğini, savrulup dururken sadece, sadece halledilemez boyutta suçlu, berbat, hiç doğurmaması hatta hiç doğmaması gereken biri gibi hissettiğimi öyle iyi hatırlıyorum ki. Oradan kaçmaya değil, orada kalıp sorun her neyse bir şekilde çözmeye acilen ihtiyacım olduğunu, tüm bu şeyin çok kısa bir sürede garip bir hızla var olduğunu, dümdüz dururken kendimi birdenbire dönülmez akşamın ufkunda bulduğumu o kadar net hatırlıyorum ki.

Sonra, söylemesi bile çok üzücü, bir çocuğun başına söz konusu uzmandan kaynaklandığı söylenen kötü bir şey geldi ve uzman kişi bu yolla tarih oldu. En kısa haliyle anlatmaya çalışırken seyrelttiğim için üzgünüm. Onu bir daha hiçbir yerde görmedim. Ceza aldı mı almadı mı, olay tam olarak nasıldı net hatırlayamıyorum, on yıldan eski bir konu.

Yol gösterici büyük usta seçeneği beklenmedik şekilde elenince, onu tanıyana kadar kendi kendime hallettiğim annelik konusunda -en doğru şekilde nasıl ifade edilir- sanki bir yerden düştüm veya birden yere düştüm. Sanki biri benim bisikletimi tutuyordu, biri benim bisikletimi tuttuğu için ben ilerleyebiliyordum ve artık kimse bisikletimi tutmadığına göre düştüm, gibi oldu.

Sonra başka bir uzman gelip daha sert düşürmek, yere fırlatmak, yerlere çalmak üzere beni kaldırdı ve onu tanıdığım günü hiç unutmadım.

Sesli, yazılı, basılı ve mümkün olsa başka yollarla da yayacağı uçsuz cümlelerini, kısa denmeyecek bir süre boyunca yakından takip ettim. O zamana kadar yayınlanmış tüm kitaplarını toplayıp okudum. Çok uzun sürdü okumam. Okudukça küçüldüm, ezildim, hacmimi yitirdim boyum kısaldı mahvoldum okudukça. Bu arada çocuk iyice büyüdü. Yani olmaz ama bir ihtimal telafi etmemi sağlayabileceğim ipin ucu iyice kaçtı demek bu.

İnsanın başına gelebilecek en vahim şey gerekli gereksiz durmadan yönlendirilmesi. Bu yolla bir süre sonra şundan emin oluyor ama farkında olmuyor: Yönlendirilmediğim konuda yönümü bulacak beceriyle sahip değilim. Konu annelikse, can ciğerden çıkıp projeye dönüşüyor. Bu en doğru ifadeyle, vahim.

Bugünden geriye bakınca sadece şunu görüyorum, zavallı canım gençliğim, canım bebek oğlum ve bir mola paspası bile olmayan çıplak beton düzeneğimizden gelip geçen türlü türlü saçmalık, kuyuya atılmış bir yığın taş.

Artık kırk yaşına geldiğim için şeyleri bir noktaya kadar ciddiye alabildiğimi görüyorum. Yıllar boyunca anneler kendilerini çok kötü hissetsin diye fikir belirtmedik konu bırakmayan uzmanın son olarak ''aman boşverin be'' konulu kitaplar yazmasını, başlangıçta durduk yere kendimize düşman olmayı kendisinden öğrendiğimiz için şimdi boşverip affetmeyi yine kendisinden öğrenmemiz gerekmesini, aman Allahım herkesin bir yolunu bulup bir yerlere tırmanmasını, bir gün gerçekten lazım olması ihtimali düşünülmeden her şeyin içinin çok seri biçimde boşaltılmasını ve toksik ve manipülasyon sözcüklerini bir noktaya kadar ciddiye alabiliyorum. Yeterince etkilenilmeyen durumlarda ciddiyeti korumak daha kolay oluyor.

Yine de deliliğe vururken yanlışlıkla delirme ihtimalini akılda tutmalı.

Bir de gölde kıvrıla kıvrıla yüzebildiğine göre kırmızı balığın istismara uğramamış mutlu bir balık olduğu bilgisini unutmamamız gerekiyor. Bu iki bilgi dışında herhangi bir şeye ihtiyaç duymadan hayatımızı idame ettirebileceğimize inanıyorum.

Okuduğunuz için teşekkür ederim ve lütfen kendinizi az çok demeden her fırsatta affetmeyi ihmal etmeyin. Şunu sakın unutmayın ki damlaya damlaya göl olur.

Yazının şarkısı burada.

Sevgiler.