Peki.

 ''Bunlar büyüyüp belki de işte saçını yeşile falan boyamak istediğinde, biz anne baba olmanın ne demek olduğunu yeniden öğreneceğiz.''

İki sene önce çocukların sakince oynadığı nadir bir anda söylemiştim bunu ve söyler söylemez çok üzülmüştüm. Bence herkes çocuklarının büyümesini hem istiyor, hem aslında tastamam bunu istiyor değil. Bir de geleceğin bir gün geleceğini biliyorsunuz ama yine de tam olarak gelecekmiş gibi gelmiyor.

Tahayyül. İstediğini yaparsın ve bitirdiğin an biter.

***

On iki yıla yakındır kurcaladığım çok bilinmeyenli denklem, cevabı bulduğum an değişen sorular silsilesi, sesim açılmışken bitiveren şarkılar ve bazen her şeyin büyüyüp sıkışarak birbirine geçtiği dev sarmal. Dönüp dolaşıp geldiğim dükkan: Annelik.

Uzun seneler boyu genel anlamda benzer hatta aynı şeylerden meydana gelen, aynı beklentiler ve aynı ihtiyaçlarla örülen bir ilişkinin zaman sonra aniden değişivermesi, daha başka ve acil ihtiyaçlar içermesi çok acayip. Belki zar zor öğrendiğiniz, belki kesip biçip kurduğunuz ama bir şekilde yaptığınız, yapabildiğiniz tüm o şeyler önemini yitirdiğinde, yeni gerekenlerin, önem taşıyan yeni şeylerin ne olduğunu aramak çok acayip ve bu arayışın hiç bitmeyeceği bilgisi çok daha acayip.

Bu şey şunun gibi: Aniden yüzünüze top çarpıyor ve yeni oturmuştunuz.

Artık güzel masal anlatmanız bir şey ifade etmiyor. Güzel masal anlatmış olmanız hala ve hep çok şey ifade ediyor, ama kimse ölene kadar masal dinlemez.

***

Etraflıca düşündüğünüzde kimseyi olduğundan başka birine çevirmeye muktedir olmadığınıza inanmanız, ama o son güne kadar doğru davranma sorumluluğunun, formülün en önemli bileşeni olduğuna da inanmanız, kesişen iki doğru ve uzatsanız gerçekten sonsuza kadar uzar.

Bu şey şunun gibi: İki ağaç birbirinin üzerine düşüyor ve arada siz vardınız.

Beklemiyordunuz, bir yerleriniz kırıldı ama daha kötüsü ağaçların suçu yok. Sizin de suçunuz yok. Sadece bazı şeyler böyledir ve bunun tüm açıklaması budur:

Böyle olmak.

***

Yazının şarkısı burada.