Nadastayım Canım Siz Gidin

-


Şub 27, 2017 Ceylan Taş//Lâf-ü Güzâf

Uzun zaman sonra bloga yazı yazmaya oturunca, neredeyse şifremi unutacağımı fark ettim. Onca emekten sonra bir adet şifreyi unutursam manyak gibi oturur ağlarım; demedi demeyin.

Bu yazma olayları bir acayip. Yani ‘haydi oturayım da bir şeyler yazayım’ kolundan akmıyor. Yok yani olmuyor. İki satır dandik cümle ille kendi gelecek, bir yerlerde bir şeyler olacak ve oradan büyüyecek.

Bir de bloga yazmak bambaşka. Bayağı böyle başlık, giriş, gelişme, sonuç, vurucu son cümle falan ciddi bütünlük gerektiriyor ve tabii ki saatler alıyor.

Yaklaşık olarak bir senedir harıl harıl yazıyorum zaten, anlat anlat bitirmiş de olabilirim. Şaka şaka, anlatmak bitmez.

Blog işini profesyonel olarak yapmak nasıl bir emek, düşünemiyorum. Günlük veya haftalık düzenli yazı girmem için çocukların büyümesi ve dolayısıyla heyecan halinin durulması gerekiyor sanıyordum; ama hayır. Bence her durumda biraz durup birikmek gerekiyor.

Kafayı nadasa bırakmak gibi yani.

Aksi halde allasan da pullasan da dişe dokunur bir şey çıkmıyor benden. Bir de her şeyden önce kendime ayırdığım kalbim kadar sisli bu sayfanın, kendi içindeki ahengi bozulsun istemiyorum. Benim -yeni adıyla- ”anı biriktirme” şeklim de bu çünkü.

Yazmak zaten ruha şifa diye var.

Şükür ki var.

***

Şu noktaya kadar genel olarak, büyüttüğüm bir adet bebeğin bana sağladıklarını döktüm. Şu an ise bir çocuk büyütüyorum ve bu konuda tam bir acemiyim. Tek tük tecrübeleri, his ve mantık süzgecinden sağlıklı geçiremiyorum henüz. Biraz zaman gerekiyor nerede doğru yapıyorum, nerede yanlış yapıyoruma aymam için.

Çocuk büyütmek de ayrı bir olaymış. Bir kere tahminimin çok çok üzerinde anlıyor ve fark ediyor her şeyi. Sabit fikirleri var ve hızla şekil alıyor. Bazen bildiğini okuyor, bazen beni eleştiriyor, bazen hayatımda gördüğüm en mantıklı insan, bazen de dövesim falan geliyor. (OOO NEEE DEDİİİİ)

***

Evin en küçüğü ise iki yaşına girdi girecek, sayılı gün kaldı. Uykusu muykusu hâlâ bilindik Deniz stili. Şu noktada gözlerimi devirip ”Canı sağ olsun da gerisi mühim değil!” diyerek ciğerime ciğerime ağlamaktan başka yapabildiğim yok. İnanır mısınız bilmem ama, analar çeker yükü kimsenin bilesi yok.

Öte yandan inanılmaz büyüdü; sürekli bir şeyler konuşup duruyor ve neredeyse uyurken bile bizi taklit ediyor. Derin uykularımıza da taklit etse keşke di mi?

İnsan olmanın ilk iki senesi acayiptir zaten. Hayretle seyrediyorum. Şu zamanlar yitip gidecek diye ödüm kopuyor.

Yitip gidecek diye ödümün koptuğu tüm zamanlar ve bitip tükenmeyecek diye canımın gittiği diğer zamanlar gibi, bu zamanlar da pek yakında mazi olacak.

Her şey hızla koşup gidiyor. Hayat binlerce koldan akıyor ve net görmem için yavaşlamam gerekiyor.

***

Sana gelince sevgili blogum,

Soru sende değil bendedir, sen daha iyilerine layıksındır falan; ama ayrılmayalım rica ederim. Yazık yani ve gereksiz. Döneceğim.

Sevgiler,

Sahibin.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bir Bir Topladım Sıfır Etti

-
Bir seneden daha uzun zaman sonra, bir senenin gerçekten bir sene sürdüğüne olan inancını yitirmiş biri olarak öncelikle şunu söylemek isterim ki, merhaba. Geçen hafta kendime ''Gayet iyi gidiyorum, hayatıma hakimim, 2021 çok iyi başladı,'' dedikten sonra biraz daha iyiye gitmem gerektiğini fark ettim, ama bunca şeyle beraber zamanın neresinde olduğumuzun takibini de aksatmadan yapabilseydim hiçbirinizle konuşacak şey bulamazdım. * Alışkanlıktan mızmızlanacağım biraz. Bugün öğleden sonra, Deniz yıllardır aynı yerde duran yatağının yerini değiştirmemi isteyince alışkanlık hakkında düşünmeye başladım. Eşyaları iterken, çekerken, eşyaların önünü ardını süpürüp silerken; alışkanlık, bağ, insanları birbirlerine, yerlere ve şeylere bağlayan görünmez ipler hakkında uzun uzun düşünme fırsatı buldum. Alışkanlıkların insana verdiği güçle insandan aldığı gücü kıyaslama imkanım oldu. Sonuç ne bilmiyorum. Bağların hangisini gevşetip hangisini sıkmak gerektiğinden emin değilse de, dü...
Devamı

Bir Nevi Big Bang

-
Bildiğimiz gibi dünyamız önceleri bir toz bulutuydu, sonra büyük bir patlama meydana geldi, sonra da erkeklerin karnı acıktı. Bilim bunlar. Bakın: ''Bu büyük patlamadan 300,000 yıl sonraki, yani bundan aşağı yukarı 13,5 milyar yıl önceki evrenin ilk görülebilir halinin fotoğrafı çekildi. 1992 yılında NASA'nın COBE uydusunun çektiği bu fotoğrafın, astrofizikçilerin hesaplarına tam uyumlu olduğu gözüktü.'' Bunlar hep bilim. 1992 yılında ben üç yaşındaydım ve evimiz çok kalabalıktı. Teyzemler, amcamlar, halamlar ve diğer amcamlar, dayılarım ve dünyadaki diğer tüm tanıdıklarım durdurulamaz şekilde bir aradaydı. O gün bizim evde de bir fotoğraf çekildi, kimin çektiğini bilmiyorum ama Nasa değil. O fotoğrafa bakınca ilk olarak ne söylemek gerektiğini öğrenmeye ise bir hayat adadım. * Yaz sonu. O gün geri kalan tüm günler gibi, yemek vakti yaklaşınca kadınlar aralarında iş bölümü yapıp ocağa yemekler koyarken erkeklerin bir kısmı salonda oturuyor, birazı bahçede geziniyord...
Devamı

Ok.

-
Uzun zaman sonra çok önemli bazı şeyler anlatmam gerektiğini hissederek merhaba. Bundan on küsur sene önce, çoktan unutulup gittiği için adını şu an hatırlayamadığım bir ''uzman'' vardı. Hemen hemen her sabah televizyonda, derinden gelen kemik bir yüz ifadesi ve kendine has yıkıcı bir üslupla ebeveynleri, yani maalesef ama ilk anlamıyla anneleri, yaptıkları sonsuz yanlışlar konusunda bilgilendirip dururdu. Şaşkınlıkla mum gibi oturup izlerdim. İzledikçe, hissettiğim annelikten, çocuğumdan ve hayatımızdan uzaklaşıp çok başka bir yere, bir ütopyaya doğru gittiğimi, ama tabii ki tam gidemediğimi, gerçek hayatın beni bir noktada tabii ki yeniden içine çektiğini, savrulup dururken sadece, sadece halledilemez boyutta suçlu, berbat, hiç doğurmaması hatta hiç doğmaması gereken biri gibi hissettiğimi öyle iyi hatırlıyorum ki. Oradan kaçmaya değil, orada kalıp sorun her neyse bir şekilde çözmeye acilen ihtiyacım olduğunu, tüm bu şeyin çok kısa bir sürede garip bir hızla var olduğ...
Devamı